Rekreasyon alanı kullanımına ilişkin katılım engellerinin ve motivasyonun yaşam becerisine olan etkisinin incelenmesi

Amaç: Rekreasyon alanı kullanımına ilişkin parklarda ve kent ormanında yürüme fiziksel aktivitesi yapan bireylerin katılım engellerinin ve motivasyonun yaşam becerilerini geliştirmede etkisinin incelenmesi. Gereç ve yöntem: Araştırmada Neulinger’in (1974) boş zaman paradigmasına göre rekreasyon amaçlı parklarda ve kent ormanında rekreatif yürüme fiziksel aktivitesi yapan bireylerin rekreasyon alanı kullanımına ilişkin katılım engelleri, doğa yürüyüşlerine katılım motivasyonu ve yaşam becerileriölçüm araçlarında nicel tarama yöntemine gör 697 bireye anket uygulanmıştır. Verilerinin analizinde yüzde (%), frekans (f), t-testi ve varyans analizleri, ilişki analizinde çoklu korelasyon ve etki düzeyinde çoklu regresyon analizleri için JASP istatistik programı kullanılmıştır. Bulgular: Araştırmada parklarda ve kent ormanında rekreatif yürüme fiziksel aktivitesi yapan bireylerin demoğrafik değişkenlerinde anlanmlı farklılık tespit edilmiştir. Araştırmanın temel değişkenlerikatılım engelleri, katılım motivasyonu ve yaşam becerileri arasında pozitif yönlü ilişki (p< 0.018; p< 0.007; r= 8; r= 9; r= 62; p< 0.001) ve yaşam becerilerinin geliştirilmesinde katılım engelleri (β= 0.086) ve katılım motivasyonu (β= 0.629) etki değerleri tespit edilmiştir (p< 0.05). Sonuç: Araştırmada demografik yapı kontrol değişkenleri ile katılım engelleri, katılım motivasyonları ve yaşam becerilerinde tespit edilen farklılaşmalar ile bireylerin engeller karşısında daha fazla motivasyon durumuna sahip oldukları, özellikle parkları ve kent ormanını kullanan bireylerin daha çok değişim yaşadıkları görülmüştür. Yaşam becerilerinin yüksek motivasyon kaynağına ihtiyacı ile geliştirilebilir olduğu, toplumsal refah düzeyi, bireylerin iş başarıları, aile huzuru ve kişis